Hanife YILDIZ
Cumartesi Annesi

Sen yirmi yedi yıldır doğduğun ayı, günü hatırlamıyorsun. Ben senin yokluğunla bunların hepsini yaşıyorum, biliyorum. Sevinmem, kucaklayarak iyi ki doğdun demem gerekirken; canım oğlum, doğum gününü aynı acıyla hasretle yasla geçiriyorum. Sensiz yaşayacağıma keşke aynı gün beni de seninle birlikte kayıp etseydi de senin acını, hasretini yasını bunca yıl böyle sensiz yaşamasaydım.

Sen nereden bileceksin, ayrıldığımız o günden bugüne kadar acının acısı bende, sancısı hiç çıkmadı yüreğimde. Oğul ne oldu sana emeklerin boşa gitti. Ölüm ne ki, benim için en kolay. Ya sensiz doğum günlerini hatırlamak? Sensiz bana zulüm, bir de utanmadan beni gözaltına alıp da ne istiyorsun demeleri yok mu? Yaşlıysan git evinde otur… Bu zulüm değil de nedir. Yeter diyorlar, “Artık olan olmuş bizler unuttuk sen de unut.” İşte oğul, acım daha da tazeleniyor ben kimlere güvenmişim. Oğlumu bu zalimlerin karakoluna götürmüşüm. Kafamı duvarlara vurasım geliyor, karşımdaki zalimler sevinmesinler diye direniyorum. İçim yana yana öyleyse getirmeseydin sen de bizim kadar suçlusun ben sensizliğin cezasını çekiyorum. Seni kayıp edenler cezasız, aileleri ile yaşayıp gidiyorlar seni de beni de hatırlatmasam tanımıyorlar. Unutmayacağım, unutmayacağım. Ta ki seninle buluşacağım güne kadar.