Gideceği bir yer olmadığında sözcüklere ve yaralarına gider insan. Ya da sözcükler ve yaralar ona gelir. Eskicilerin bile hatırlamadığı sözcükler yolumuzu kesiyor kimi zaman. Dilin bile hatırlamadığı sözcükler bunlar.

Elden ve dilden düşürülen "umut" sözcüğüne inanırım ben...
Elimden ve dilimden düşürmem ki yaralanmasın...

.................................................................................................................................................

Eskiden tümümüz bir cümleye sığardık ve mutluyduk... Eskiden hepimiz bir beyaza sığardık...

Cümlenin sahipleri cümleyi ve kendini terk edince, cümlenin ve cümlemizin ışığı söndü. Birbirimizi ve hakikati görmemizi sağlayan zaman yok oldu. Şimdi yeni bir cümlenin içinde toplanıp, harflerin ve anlamların ışığını yakmanın hevesindeyiz.

Her şey bize çok yakındır ama aynı zamanda çok uzaktır. Kalbimiz kadar yakındır her şey bize, evcilleşip dilimizi evcilleştirdiğimiz kadar uzaktır. Her uzaklık yakında ve yakınlıkta saklıdır. Uzaklık “mesafe” değil iletişimsizlik yarasıdır. Biz bunu bazen bilir bazen bilemeyiz.