Gözlerini uzak ve görünmez bir hayale odakladı. Görüntü bulanıklaşınca, sesler canlanmaya başladı. Flütün sakin kararlılığı ve pürüzsüz sesi kemanın kendinden emin çığlıklarını şefkatle sarıyordu. Nefesli sazın kanatlanan ezgileri, yaylının boşluğa çizdiği notaların aynasında ışıldıyordu. Kemanın çizdiği merdivenlere tırmanan flüt, çiçekli balkonlar hayalden gerçeğe dönüşürken tavana sıcak bir güneş çiziyordu. Yüzünün güneşten ısındığını hissetti. Flütün berrak sesi ortada öylece salınırken teller neredeyse inlemeye yakın bir tonda etrafında cıvıldamalıydılar.

Koridorun sonuna gelmişti. Kapı tokmağının avucuna değen serinliği ile gerçeklik geri geldi. Bu parçada olmasını istediği duygu bir türlü yakalanmıyordu. İstediğinin ne olduğunu da bilmiyordu. Solistler gayet güzel ve hatasız çalıyorlardı ama olmuyordu işte. Tek bildiği istediği gibi olmadığıydı. Gerçi çalışmaları için yeterli zamanları vardı daha. Günlerdir saatlerce çalışıyorlardı, o yüzden bugün biraz çalışıp, erkenden bitireceklerdi çalışmayı. Sadece sorunlu parçayı çalışmak yeterliydi. Sahnenin merdivenlerini ve tedirginliğini sakince tüketti. Partisyonları çıkartırken çantanın dibindeki hediyeye kaçamak bir bakış fırlattı. Paket süsleri bozulmamıştı. Keyifle gülümsedi.

Keman ve flüt yavaşça ayağa kalktılar. Nasıl rahat ediyorlarsa öyle yapmalarını rica etti. Zaten bu parçada orkestra üzerinde garip bir atmosfer oluşmaya başlamıştı. Herkes bunu hissedebiliyordu. Orkestra oturumuna geçtikleri anda her birisinin algıları açılıyor; sanki çok uçlu birleşik bir bilinç halini alıyorlardı. Bu parçada sadece solistler çalacak olsa da bütün orkestra duygusal atmosferden etkileniyordu. Görüş odağını yine bozdu, kaygılardan arındırdığı içine bütün sesleri duyabileceği sessizliği yerleştirdi. Elleriyle yönetmeyi sevdiği için parmağını şıklatarak dikkatleri topladı ve ellerini boşluğa açtı. Havaya huzursuz etmeyen bir gerginlik yerleşti. Kıpırtısız denizin yüzey gerilimi gibi saf bir gerilim... Flütün nağmeleri ve peşi sıra gelen keman, suyun yüzeyine harmonik dalgalar çizmeye başladı. Birden dikkat kesildi. Yukarı doğru yükselen sarmal sesler birbirini kucaklıyordu. Bu ahengin verdiği hazda yuvarlanırken nefeslilerin olduğu tarafta bir hareketlenme sezdi. Oluşan tedirginliğini gizleyerek gözlerini o tarafa çevirdiğinde hepsinin kendisinden bir işaret beklediğini fark etti. Anlayamadı. Parçaya girmemeleri için başını hafifçe kaldırdı. Fakat o da ne! İzin koparmış yaramaz çocuklar gibi coşkuyla parçaya dahil oldular. Donmuş kalmış, yönetmeyi bırakmıştı. Sanki benliği vücudundan çıkmış kendisi de dahil bütün orkestrayı boşluktan dinliyordu. Seslerin ve notaların uyumuna, deyim yerindeyse çağıldayarak akmasına bırakmıştı kendini. Akşam şehir ışıklarının kendiliğinden üçer beşer yanması gibi katılım arttıkça orkestra zenginleşiyor, logaritmik olarak çoğalıyordu.

Bütün orkestra mükemmel çalıyor, her biri ezgiye ruhuyla katılıyordu. Hayatında ilk defa denetleme, yönetme güdüsü olmadan orkestrayı dinliyor adeta oluşan duyguyu emiyordu. Belki de bir daha hiç bu kadar özgür olamayacaktı. Şimdi bütün orkestra birleşmiş finâle, kıyıya varmak üzere olan bir okyanus dalgası gibi heybetle ve zarafetle kabarıyordu. Ufak ufak köpüklenmeye başlayan dalganın tepesinde keman ve flüt dans edercesine birbirlerinin etrafında melodi çemberleri çeviriyorlardı.

Sonunda dalga kıyıya erdi. Fışırtılar eşliğinde; orkestra sessizlik okyanusuna geri çekilirken keman ve flüt kumların üzerinde fısıldaşıyorlardı.