Ülkemizde enflasyon, faiz, çapraz kur, tahvil ve diğer ekonomik terimler ne manaya geliyor diye yoldan geçenlere sorsak çoğunluk bu kavramların neyi ifade ettiklerini bilmez. Ne olduklarını bilmesek bile bu terimler günlük hayatımızın olmazsa olmazlarına ve rutin yaşantımızın vazgeçilmez bir parçasına dönüştürülmüşlerdir. Dikkatimiz hep bu ekonomik göstergelerin olumlu ya da olumsuz iniş-çıkışlarına çevrilir. Daha doğrusu egemen sınıf tarafından dikkatlerimiz bu yönde manipüle edilir. Çünkü bir taraftan ekonomik krizlerin ve ekonomilerimizin, diğer bir deyişle gelirlerimizin bozulmasının nedenleri olarak bu parametreler olduğuna inanmamız sağlanırken, diğer taraftan birkaç devasa şirket, banka ve finans kurumu dünya üzerinde saltanat tahtlarını kurmaktadır. Bizler suçu enflasyonda, cari açıkta, dövizde ya da faizde ararken, paranın çoğu mutlu bir azınlık sınıfının elinde toplanmaktadır. Buna rağmen bu sınıfın gözü doymaz; her krizden daha da zenginleşmiş olarak çıkmasına rağmen devlet eliyle çalışan emekçileri sömürmeye ve diğer yandan yine devlet yardımıyla vergi kaçırmaya ve vergiden kaçınmaya devam eder.

Oysa kapitalist ekonomik sistem içindeki en büyük sorun bu ekonomik parametreler değildir. Öyleymiş gibi algılamamız sağlanır. Ancak en büyük sorunlardan biri, bu sorunların kaynağında olan bankalardır. Bankaların kendisidir. Ve bu bankacılık sistemi değişmediği sürece de bu böyle devam edecektir. Bankaların devletleştirilmesi bir çözüm değildir. Çünkü modern devlet dediğimiz yapının tüm üst yapı kurumlarına hâkim olan egemen sınıfın sömürü kültürüdür. Devletleştirme sömürünün diğer bir azınlık seçkinler sınıfına geçmesinden başka bir şey değildir. Çözüm çalışan emekçilerin bankalar üzerinde demokratik kontrol mekanizmalarını kurmaları ve bu mekanizmalar üzerinde söz sahibi olmalarındadır. Bu da bir bakıma bugünkü bankacılık yapılanmasını temelden değiştirmek anlamına gelir. 

Bugün dünyanın en ciddi ve tanınmış tüm bankaları geçmişte yaptıkları hatalar yüzünden yetkililere büyük cezalar ödemelerine rağmen hala milyarlarca dolar kara para aklamaya devam etmektedirler. En son ele geçirilen FinCEN belgeleri tüm bu gerçekliği gözler önüne sermektedir. Bu belgeler uluslararası suç şebekeleri ve tanınmış bankalar arasındaki kirli ilişkileri açığa çıkartıyor. Aslında bu tür ilişkiler yeni değildir. Bilinmedik de değildir. Kapitalist sistemin kendi doğasından kaynaklanan akıldışılığın dışa vurumundan başka bir şey değildir. Bunu önlemenin yolu da bankaları salt kamulaştırmaktan değil, finans ve bankacılık sistemini kamu yararına dönüştürerek yatırımı toplumsal fayda sağlayacak şekilde demokratikleştirecek binayı inşa etmek ve tüm bu yapı üzerinde de halkın çalışan ve ezilen kesimlerinin doğrudan demokratik denetimine açık olabilecek hesap verebilirliği tesis etmektir. Bunu yapabilmek için de devleti dönüştürmek ve demokratik ekonomiyi koordine edebilecek örgütlü organları oluşturmak gerekmektedir. Bu örgütlü organlar ise Merkez Bankası ve Hazine'nin demokratikleştirilmesinden başka bir şey değildir. Diğer bir deyişle işçi sınıfının demokratik kontrol mekanizması ve denetimi.