Sanki birkaç asır gibi...Artık yüreklerde o zamanlar kopan fırtınalar kopmuyor. O fırtınalar ki, günlerce yemekten içmekten kesen, çamurlu sokaklar içinde batı çıka özgürlük yokuşuna sürükleyen, kasırgaların ortasına atıp devrimin kıyısında dinlendiren... Belki anlatınca şimdiki gençlere masal gibi geliyor... ama yaşanılan o günler, evde bekleyenlerin gözyaşlarının sabır sabırlarının gözyaşı olduğu, özgürlüğe ve eşitliğe duyulan özlemin bir an önce kavuşulması gereken bir aşka evirildiği ve bu uğurda ölümü göze almanın ve bu uğurda ölmenin bile anlamını yitirip basite dönüştüğü günler... tüm inanılmazlığı ancak çarpıcılığıyla tümüyle gerçek günler...Ve o günlerde üzerine görünmeyen camdan bir kafes geçirilerek hapsedilmiş bir ülkenin cenderesinde kimimiz köleleştirildik, kimimiz işkence hanelerde çürütüldük, kimimiz benliğimizi kaybettik, kimimiz sistem dışına itildik, kimimiz de sürgün edildik. Ve çoğumuz da yenildik...kimimiz kendimize yenildik kimimiz yenilmedik...yine de denedik...çünkü o günler biz gelecektik...gelecek bizdi...ve bugün o günleri elimizden geldiğince yeni nesillere aktarmaya çalışıyoruz. Samuel Beckett'ın dediği gibi, "Hep denedin hep yenildin. Olsun gene dene gene yenil. Daha iyi yenil."

Son dönemde o günlere ilişkin söyleşiler, sözlü tarih anlatımları ve anı yazımı gibi "arşiv" denilebilecek üretimler bir hayli ortaya çıkmaktadır. Ancak İlyas Zeki Kutlu bu tür çalışmalardan farklı olarak, dönemi "Türkü Söyler Gibi," anı roman tarzıyla edebiyat çerçevesinde tarihe ve okuyucuya aktarmada başarılı bir çalışma gerçekleştirmiş.