Oysa bir zamanlar korku devrimcilerin semtine dahi uğrayamazdı... "Bazı yöneticiler ve ustalar, işveren adına işçiye ağır baskı hatta şiddet bile uyguladıklarını duyar olmuştuk. Diğer yandan yemekler dışarıdan fason olarak getiriliyor, besin değerinden yoksun bu kötü kalitesiz yemekler yüzünden işçi aç kalıyor, bu nedenle birçok kez yemek boykotu yaptığımız bile oluyordu. Zetip’e uzak semtlerde ikamet eden işçiler, servis aracının bir adet ve yetersiz olması nedeniyle soğuk kış günlerinde yağmurda çamurda çok zor şartlar altında işyerlerine ulaşmaya çalışıyor, özellikle kadınlar çok zahmet çekiyorlardı. Ancak, sanıyorum bizim vicdanlarımıza isyan bayrağı açtıran en önemli olaylar, arkadaşlarımızın gözlerimizin önünde el-parmak-kol gibi organlarını makinelere kaptırıp çaresizce bağırıp çağırıp feryat ederek giderken arkalarında akıttıkları kandı. Oysa işçilere iş yasasının bir hak olarak öngördüğü İşçi Kimlik Kartları verilmiş olsa, herkes kendi vasıflarına uygun alanlarda çalışacak, nispeten “iş kazaları” azalacak, en azından akan kan duracaktı. Bu ve buna benzer birçok sorunu yetkili sendikanın sarı temsilcilerine anlatmamıza rağmen, sorunlarla ilgili çözüm üretip, yasal haklarımızın takipçisi olacaklarına , kayıtsız kalmayı yeğlemişler, verdikleri hiçbir sözün arkasında durmamışlardı. Devrimci Kimya İş Sendikasında yaptığımız geniş katılımlı toplantı ve değerlendirmeler sonucunda sendikayı değiştirmeye karar verdik. Bu kararı verirken esas olarak bunun köklü bir çözüm olmadığını, mevcut sistemde sarı sendikadan kurtulup bir başka ve daha ilerici işçi haklarını savunduğunu iddia eden bir sendikaya geçmenin gerçek bir çözüm olmayacağını, devrimci bir işçi denetiminin ve devrimci sendikal bir muhalefetin sendika yönetimlerinde işçileri söz yetki ve karar sahibi kılacak bir çalışmanın esas alınması gerektiği konusunda uyarılarımızı ve şerhimizi koymuştuk. Artık çalışmalarımızı ağırlıkla işçileri birebir ikna süreçleri ile yeni sendikaya üye kaydına yönlendirdik. Bakırköy Yenimahalle'de bulunan Disk’e bağlı Tekstil Sendikasının şubesinde yönetim VP’lilerin elindeydi. Muhalefetteki TSİP'lilerle yönetimi ele geçirme çatışmaları yaşanıyordu. Bizim ise işverene karşı hak ve hukukumuzu savunacak bir sendikaya ihtiyacımız vardı. Kendi aralarında yönetimi ele geçirme çatışmalarıyla enerjilerini boşuna tüketmemelerini söyleyerek bizim mücadelemize katkı sunmalarını istedik. O vakitler yanılmıyorsam K. Budak şube başkanıydı. O da kendini bir miktar yalnız ve yıpranmış görüyordu. Bizim enerjimizle kısa sürede kendisini toparladı ve bizden desteğini esirgemedi, dahası yanımızdan da hiç ayrılmadı. Bizler sıkı bir çalışmayla kısa sürede mükemmel bir iş çıkarmış, önemli sayıda bir işçiyi yeni sendikaya üye yapmıştık. Gece gündüz ev ev dolaşıyor, işçileri ikna sürecine tabi tutuyorduk. Bazen “düşünmem gerekir” diyenler olduğu gibi, hiç düşünmeden “geç bile kaldınız”diyerek tereddütsüz üye kaydına imza koyanlar oluyordu. Bu çalışmalar bir yandan devam ederken, kuşkusuz birtakım pürüzlerde çıkmıyor değildi. Bizim bu çalışmalarımız giderek aleniyet kazanırken, başta sarı sendika ve temsilcileri, diğer yandan işveren bu örgütlü çalışmadan son derece rahatsızlık duyuyorlardı. Bu gidişata dur diyebilmek için her fırsatı değerlendirmek istiyorlardı. Muhafazakâr eğilimli beş vaktini kaçırmayan bazı ustalar, her Cuma camiye ibadetine giderken, işveren adına yaptıkları baskılar sonucu motivasyon eksikliği yaşayan bedenlerinden bazı uzuvlarını kaybeden, kan revan içinde kalan işçilerin durumu karşısında “kader” diyerek üç maymunu oynuyor, kimi usta ve yalakaları ise ırkçı faşist yapıları nedeniyle işçi üzerinde kölelik düzenini hüküm sürüp, işçinin nefes almasına izin vermiyor, hatta zayıf gördüklerine karşı şiddete başvuruyorlardı. Tabi bütün bunların yanında işçilerin içine sızmış patron yardakçısı muhbirler vardı ki bunlar en zararlılarıydı. Sendika değiştirme ve üye kaydı çalışmaları bir yandan sürerken, diğer yandan bu çalışmaları baltalayan, emek düşmanı bazı kişilere de hadleri bildiriliyordu. İşçiye hakaret eden, hor bakan, o nu köle gibi görüp üzerinde çağdışı baskı uygulayan, cinsel istismarda bulunan, her alçağın layık olduğu gibi burnu sürtülüyordu. Her biri birkaç gün rapor alıp, bilahare çıkışlarını alarak çekip gidiyorlardı. Kimileri ise hakkaniyet şartlarında vazifelerini sürdürerek, yaptıkları yanlışlarla ilgili özürlerini dileyerek normal hayatlarına ve çalışmalarına devam ediyorlardı. Zetip’teki mücadelenin her sahası gönüllülük temelindeydi. Herkes en geniş katılım ve tartışmalarda demokratik olarak yapılan durum değerlendirmesi sonucu aldığı sorumluluğu ve görevi yerine getirmekle yükümlüydü. Bütün çalışmalarda karşılıklı saygı ve sevgi esastı. Bir yandan “işçiye kalkan eli kırarız” diyerek propaganda yapılıyor, diğer gün o el kırılıyordu. Devrimciler işçinin gözünde söylemi-eylemi bir, tutarlı, korkusuz ve cesur insanlar olarak görülüyordu." (Aktaran: Erdoğan Resimci, Sefaköy-Zetip Fabrikası Direnişi)