NECDET ÖZSAYGIN

Dün Kadıköy Altıyol’dan aşağı yürüyordum.Bir bankanın hemen yanında genç bir kadın elinde bir dövizle eylem yapıyordu.Yaklaştım,kendisine gazeteci olduğumu söyleyerek basın kartımı çıkartıp gösterdim ve neden bu eylemi yaptığını sorduğumda heyacanı en üst noktaya çıkmıştı.Bana ne olur yüzümü gösteren fotoğraf almayın dedi.Korkuyorum. Sorun nedir diye sorduğumda.Ben birinden yardım istedim.İstediğini yaparım ancak isteklerim var dedi.Ben işletme mezunuyum internet üzerinde satış yapıyordum.Bu nedenden dolayı buradan Antalya’ya gittim orada ev tuttum.Orada da yapamadım tekrar buraya döndüm. Evli misin, hayır bekarım.Peki neden Savcılığa suç duyurusunda bulunmuyorsun? Bu senin demokratik bir hakkın.Emniyete,polise gitsem ne olacak.Bir şey yapmayacaklarını biliyorum.Kendisine sen iyi değilsin.Ruh halin kötü,senin psikolojik desteğe ihtiyacın var falan diyecekler. Biz bunları konuşurken etrafa sakın ha fotoğraf almayın.Görünmek istemiyorum.Bir kadın yaklaşarak Kadıköy belediyesinin bu gibi durumlarda hukuki yardımda dahil her türlü sosyal, psikolojik ve koruma desteği verdiği sosyal bir birimi olduğundan sözetti.Ona gideceği yeri tarif ederken ben ayrıldım.

Dövizinde, şu cümleler yer alıyordu;

Bazı siyasiler, gazeteci ve haber sunucuları tarafından yasal olmayarak dinleniyorum.İçlerinden birkaç kişi benimle birlikte olmak istedi.Kabul etmeyince benimle uğraşmaya başladılar.İspatlayamam kimse bana inanmaz diye bunun arkasına sığınıp yapıyorlar.

Her türlü psikolojik şiddete maruz kaldım. Sinir kriziyle acillik  oldum.Bir ay boyunca vücudum da bıçak gibi saplanan kasılmalar yaşadım.Parmağımın ucunu kıpırdatamıyordum. Defalarca hastanelik oldum.Üç kez evimden ayrıldım.Kurtulamazsın dediler.

Bu nedenle sokak eylemine başladım. Benim hayatımdan gitmelerini istiyorum.

Doğru ya da değil! Orasını bilemem ama memleketimden insan manzaraları üzüyor insanı.İnsanların çaresizliği, toplumdaki dertler, yaha nereye gidiyoruz dedirten türden...

Durumunu gördüğüm için haberi yaparken üzüldüm. Memleket ne hale gelmiş dedirten bir durumdu.Keşke daha fazlasını yapabilsek.