“Sizin hiçbir şey yapmanıza gerek yok. Ben gerekeni söylerim. Ne yapacaksınız siz; yapılacak bir şey yok… Siz hiç sesinizi çıkarmayın…”dedi 
“Sen ne yapacaksın?” 
“Ben gerekeni haykırırım!..
Sonra sehpaya çıkarken gür sesiyle haykırdı, ‘Ölüm hoş geldi, safa geldi’…

“…Veysel infaz bahçesine getirildiğinde başı dimdikti. Üzerinde sivil giysileri vardı bir de ayaklarında ayakkabıları yoktu yalınayaktı. Kendisinde son isteği sorulduğunda ‘ Benim sizlerden bir isteğim olamaz! ‘ dedi. Darağacına yürü denmesine fırsat bırakmadan, başını önüne eğmeden en küçük bir tereddüt göstermeden yürüdü. Sehpaya çıktı. Cellat ipi boynuna geçirmeye hazırlandığında ‘sehpaya kimse dokunmasın!’ diye uyardı. Ardından öyle bir bağırdı ki, yer gök inledi. Ne dediğini anlayamadık bile. Slogan bitince cellâda ipi boynuma geçir dercesine baktı. Boğazına ilmek geçirildi. Cellât, Veysel’in isteğine uyarak sehpadan uzaklaştı. Kanımız donmuş gibi pür dikkat onu izliyorduk. Üzerine bastığı sehpaya ayağıyla vurdu. İnfazını kendisi gerçekleştirdi.” 
İdam sehpasına çıkarken Che’nin ‘Ölüm hoş geldi, safa geldi’ dizelerini bağıra bağıra okuyordu. O ölüme giderken beş aylık cezaevi yaşantısında olduğu gibi yanında inancı dışında avukatı dahil hiç kimse yoktu. Ona yabancı olmayan tek şey kendi sesiydi. Ayağının altındaki sandalyeyi, slogan atarak kendisi itti.
Son mektubunun sonuna eklediği dörtlük aslında Veysel'i anlatır:

Mezarımı yol kenarına kazın
Üzerine devrim şehidi yazın
Başına yumruklu yıldız kazın
Gidiyorum ölümsüzlüğe hoşça kalın…

Sizin Veysel