SEZAİ SARIOĞLU

BEN ÇİÇEK DEĞİL PLASTİĞİM!
Çeşmeler bir yana, tek katlı bahçeli evlerin olduğu, sokakların her iki yanındaki arklardan şarıl-şarıl suların aktığı bir kasabaydı. Geleli iki gün geçmişti lâkin şiir etkinliğinin hangi mekanda olacağını öğrenememiştik. Ne zaman mekanı sorsam, görevli zabıta, "Şair Bey! Lafımı olur, şairlere mahcup olmayız!" diyor, başka bir şey demiyordu. Şiirin kalbini kırmamak, izleyeceklere mahcup olmamak derdiyle, kaldığımız evlerin bahçeleri dahil, bir kaç ulu ağaç altını, alternatif "şiir mahalli" olarak işaretledim. Eskilerin, "sayılı gün tez geçer" dediğince, o gün geldi çattı. Birkaç görevli önde, biz arkada, bize "sır", olası "şiir mahalli"ne doğru yürümeye başladık. Yol boyunca, iki gündür tanıştığım kuşlarla, ağaçlarla ve sularla selâmlaştım. Gele gele, kasabanın en "çirkin" binası, belediyenin önüne gelmeyelim mi? O anda, bana "mahcup olmayız!" diyen görevliyle göz göze geldik. Söz söze gelmememiz için bizi ânında içeri buyur etti. Girdik. Binanın içinde "dinleti salonu" olma ihtimali geldi aklıma. Lâkin, ikinci kata çıkan merdivenlerin her iki yanında, her basamakta plastik kaplarda, plastik çiçekleri görünce saçım sakalım, elektrik çarpmış gibi ayaklandı. Plastik çiçeklerin üzerinde yıllanmış tozları görünce, öfkeden dilim tutuldu, ezberimdeki şiirleri unuttum. Daha doğrusu, yolculuklarda "ihtiyaç molası" verildiğinde tuvalete gidip manzarayı görünce insanın çişi nasıl geri kaçıyorsa, şiirim geri kaçtı...