Dahası, bazı izleyicilerin ismini hatırlarken, hikayeyi; bazılarının hikayesini hatırlarken ismini; bazen de hem ismini hem de hikayesini hatırlayamadığım zamanlarda içimden ve dışımdan mahcup oluyorum. Kalben ve lisanen diyorum ki, yaşsızlığıma verin, Özür yerine şiir diliyorum...

Öte yandan, zorun sıratından geçtiğimiz, kişi başına düşen kötülük miktarının giderek çoğaldığı, iyilik, şiir, düş ve arkadaş miktarının giderek azaldığı dünyada, her ay, nicelikli ve nitelikli muhabbet yaparak gelenek yaratmanın ne denli zor olduğu malum. Sosyal medyada bir biçimde temas ettiklerimin çoğunun NARistanbul'da yaşadığını bilmemenin de açmazları oluyor. Madem ki tanıştık, madem ki her karşılaşmamızda yeniden tanışıyoruz, biriken hatıraları, bir hafıza olarak kaydetmem (fotoğraf, isim, vb.) birbirimize daha kolay ulaşmamız için, bir sakıncası yoksa özelden de birbirimize ulaşmanın yollarını denesek... (sarioglusezai@gmail.com)

Tarih, izlerden ve tozlardan da oluşur. Aslolan toz bırakmak değil iz bırakmaktır... Birbirimizde izler bırakmak... Tozlanmayacak kalıcı izler... Yerin altında ve üstünde tozlansa da, çıkarıp hohlayarak parlattığımız izler... Sevgiyle. Muhabbetle. Hep...

Her ne kadar sürçi lisan ettim ise şiire sayıla, affola...
(6.Ocak.2020/NARistanbul)