TÜLAY SÖNMEZ

Artık Fındıkzade'de idiler. Orayı, düşününce sisli puslu anılar aklına geliyordu. Yaşlı bir kadın ve iki kız çocuğu, babası, yeni evlendiği eşi hep birlikte  yaşıyorlar bu da haliyle ev ortamında huzursuzluğa neden oluyordu. Aslında üvey annesi yani cici annesi pardon ablası kötü biri değildi şimdi düşününce onun da ne kadar zorlanmış olacağını daha iyi anlayabiliyordu ama yapacak bir şey yoktu... Onun gönlüde  bu iki çocuklu adama düşmüştü.

İlkokulun dört ve beşinci sınıflarını Çapa ilkokulu, Ortaokulun ilk yarısını da Şehremini lisesinde okudu.Arkadaşları ve öğretmeni onu çabucak benimsediler ve tabii o da onlara hemen alıştı ancak küçük kızın sınıfa ilk girdiğinde dikkatini çeken iki kız çocuğu oldu... Biri kırmızı saçlı diğeri de çilli kırmızı saçlı olan bu  kızlar sonradan onun en yakın arkadaşları olmuştu. Öğretmen Köy Enstitü kökenli aydın bir erkekti. Çok iyi ders anlatır hiç bağırmadan sağladığı tatlı sert otoritesi çok iyi hissedilirdi. Hayatında ilk defa "okul servisi" ni burda görmüş bir iki sokak öteye neden servis tutulduğunu anlamıyarak çok şaşırmıştı...Üstelik kendisi kocaman bir cadde geçmesine rağmen evde kimse böyle bir şey düşünmemişti bile. Evleri Molla Gürani Caddesi’nin hemen başında Gürani Saray apartmanın da bir daireydi hatırladığı kadarı ile sahipleri de o kökenden gelen ailelerdendi. Daire sakinleri genelde "yüksek tahsilli" (üvey annesi öyle derdi) iyi durumlu insanlardı.

Ablası ile hafta sonu evin temizliğini yaparlar halılar süpürülür silinir banyo mutfak ovulur tozlar alınır sonrada Millet Caddesi üzerindeki Nilgün sinemasına gidip Selda Alkor'un en acıklı filmlerini seyredip hıçkıra hıçkıra ağlar sonrada o gözleri ağlamaktan şiş durumda eve gelirlerdi. Genellikle arka odalarında oturup küçücük bir balkonda evcilik oynar arada apartmanın altındaki bakkalın önünde direğin altından onları "kesmekte" olan mahallenin delikanlılarına bakıp aralarında gülüşürlerdi. Ama en unutamadığı karşı köşedeki dondurmacı Madamdı...Korneti kendi yapar  mis gibi kornet kokusu caddenin en ucundan bile duyulurdu. Akşamları özel arabaları ile insanlar gelip o müthiş tadı zevkle yerlerken...O’da ablası ile küçük balkondan gelenleri izler bu kadar çok arabanın bir dondurma yemek için buraya özel olarak gelmelerine akıl sır erdiremezdi.

Bir gece silah ve patlama sesleri ile uyandılar...Ne olduğunu anlamak için iki kardeş de balkona çıktılar...Askerler, polisler yan binalarını sarmış biri hoparlörden sert bir şekilde bağırıyordu "teslim olun"...Binanın orta katından silah sesi ile karşılık geldi. Kızlar hala balkonda ne olduğunu anlamaya çalışırken babası odaya gelip iki kızı balkondan içeri aldı. Bu çatışma ne kadar sürdü hatırlıyamıyordu kız …Ama babasının şu sözleri onu derinden etkiliyecekti: "Solcu çocuklarmış ikisi sağ ele geçmiş biri ölmüş yazık oldu çocuklara ". Babası o zamanlar Cumhuriyet gazetesi okuyan o zamanki seçimlerde TİP’e oy vermiş biri idi. Bir akrabaları ile şaka yollu tartışırken duymuştu...TİP’e oy verdiğini ve solcuların meclise girmesinden duyduğu sevinci. Cumhuriyet gazetesi her gün alınır babası piposunu yakar ayaklarını uzatıp gazetesini okurdu. Küçük kıza gelince yazanları anlamıyor olsa da sadece Abdülcanbaz’a bakıp artık ne anlıyorsa gülüyordu. Babası mı!? Son senelerde ileri bir liberaldi.

Artık ortaokullu olmuştu. Şehremini lisesinin ortaokul  bölümüne başlamıştı ve tabii ki çok büyüdüğünü sanıyordu ama öyle ergenlik dönemi isyanları yoktu onun isyanı ilerde ezenlere ve zulme karşı olacaktı. Hiç unutmadığı bir edebiyat öğretmeni vardı işte o değerli genç öğretmen onun ilerki yaşamında seçtiği yolun ilk mayasını atacaktı... Hem de kibar ve zarifçe. Genellikle derse geç kalırdı Doğan öğretmen...Sınıfdaki muzur çoçuklarda "hocam nerede idiniz" gibi çeşitli sorular sorar....O ise hiç kızmaz sessizce gülümserdi...Bir gün, kompozisyon yazmak için onları bahçeye çıkardı. Çocuklar önce çok şaşırdı ve tabii arkasından da bir sürü soru..."Etrafta gördüklerinizi yazın"dedi Doğan öğretmen...Hepsi gürültülü bir şekilde okul bahçesinin çimenlerine oturdular. Okul bahçesi Millet Caddesi’ne bakıyordu ve birden caddenin Topkapı tarafından düzgün bir kortej halinde yürüyen ağabeylerinin slogan sesleri çocukların sesini bastırdı. Çocuklar sessizce ağabeylerine baktılar ama çocuk işte dikkatleri hemen dağıldı ama küçük kız izlemeye devam etti..."Bağımsız Türkiye" diyorlardı biz bağımsız değil miydik diye düşünürken Doğan öğretmen yanına geldi, "kompozisyon yazmıyacak mısın" diyerek  oturdu. "Evet yazıcam ama ben yürüyüş yapanları yazmak istiyorum" dedi öğretmeni gülerek onaylayan bir şekilde başını salladı. O kompozisyondan tam not aldığı gibi bir haftada panoya asıldı.Kız sonraki senelerde bu olayı çok düşündü Doğan öğretmen aslında o yürüyüşün olacağını biliyordu....Ama o öğrencilerini gözlemlemek istemiş de olabilir miydi? Doğan öğretmenini çok sevmişti. Harçlığı ile aldığı hatıra defterinin ilk sayfasını ona yazması için vermişti. Öğtetmeni çok güzel bir elyazısı ve dolma kalem ile şöyle yazmıştı "Değerli öğrencim Tülay, gelecekte senden çok umutluyum..Araştır kendi yolunu kendin bul". Bu yazıdan çok kısa bir süre sonra yarım dönemlik Şehremini Lisesi zamanı doldu ve bir başka okula doğru yol alırken Doğan Erdoğan öğretmenin, 12 Mart öncesinde tutuklanıp bir süre yattığını ve 1979 senesinde Kuştepe Lisesi müdürü iken faşistler tarafından uyurken kalleşce öldürüldüğünü öğrendi...Hiç bir siyasi konuşma yapmadan duruşu davranışı samimiyeti ile kıza her zaman örnek oldu.

Ve...doğduğu, çocukluğunun çoğunu geçirdiği Bakırköy'e geri dönüş....