Kendime ne zaman başladım ilk ne zaman kendimden düştüm;
kaç kere kendime ve başkasına düştüm. Şiir atına binip hayal-meyal hatırlıyorum, otuz kuş'a dahil olup her vadide unutuyorum.

Esirgemeyen ve bağışlamayan şiirin hatırıyla söylerim:Belki de başlangıç, hatırlama ve unutma yok da biz kendini "zaman" zanneden "saat" gibi kendimize pay biçiyoruz.
Hatırlanacak bir başlangıç yok. Hatırlanacak bir başlangıç ne çok... Sonsuz bir oyunun içindeyiz; yok yok...

Bakıp gördüklerimize, hep aynı yerde sabit duranlara inanmayın. Zaman, mekan ve sözcükler, kavramlar da bayatlayabilir. Oysa göz hep başka yerdedir, geçmiş hep yaşarken başka, terk ederken başkadır. Karşı karşıya geçerken başkadır karşılaştığımız her yüz, bazen yerdedir bazen hafızada boy aynasında rehin. Her yüz başka yüzdedir, yüz hep yerdedir. Yerde ama başka, ben hep yerde, her daim başka... Dil, cümlede başka, cümlesiz başka.Kuşun hikayesi yerde başka, gökte başka, konup nokta olunca başka. Yer her zaman başka yer'dir, başka yerdedir.

Yenilgi hep başka yerde; aklın yenilgisi başka kalbin yenilgisi başka. Bedendeki dövmeler ve uzağı gösteren işaretler insana kendini iyi hissettirebilir. Lakin ruhun hali başka;aşk iki kalbin kısa devre yapmasıdır belki de. Her şey iki beden, iki ruh, iki organ arasında geçer ama olan kalplere olur.
İki bedenin sürtünerek ateşi yeniden icat edip tutuşması, iki çalının aşkla sürtünüp ateş olmasını taklit midir?

Âşık kendini verir ama geri almak üzere. Şiir şaire kendini verir geri almak üzere. Söyleye söyleye dilimde şiir bitti;
hayat dil birliği, dil çokluğu değildir, heo ötesi hep ötesi. Dili ulus ve sınır ötesi...

Tekrarın tekrarına ya da arife tarif olarak kabul edin:
Aşk, şiir ve devrim yanlış anlaşılmadır, doğru anlayınca biter...

Masalcılar düşüre düşüre gökte elma bırakmadılar.
Elma masal kahramanı değildir, Newton bile bunu bilir.

Tarihi görmek de gömmek de ne mümkün:
Ne kadar kendimize gidersek başkasına varırız... 
Ne kadar başkasına gidersek kendimize.
Gidecek kendimiz, gidecek başkası kaldıysa...